We delen het parcours van Linda en haar mopshond Dexter, die een mastceltumor bleek te hebben. Een mastceltumor of mastocytoom is een kwaadaardige huidtumor. Ongeveer 1 op 5 van alle huidtumoren zijn mastceltumoren en platsnuiten hebben een hogere kans op dit soort tumoren in vergelijking met veel andere rassen.
“Mijn mopshond Dexter, toen 5 jaar oud, had opeens een harde, puntige korst in de huid van zijn dikke nekhaar zitten.” vertelt Linda. “Ik hield het even in de gaten en toen het korstje eraf viel, bleef er een kaal witroze plekje over. Ik smeerde er een paar keer honingzalf op en ondanks dat het haar wegbleef, was er verder op het oog niets bijzonders te zien.”
Een vreemd plekje
Een paar maanden later zag Linda echter bloed in Dexters nekhaar zitten en was datzelfde plekje beginnen bloeden. “Omdat ik het vreemd vond en het toch niet vertrouwde maakte ik een afspraak bij de dierenarts. Ik ga toch liever een keer voor niets dan niet!” De dierenarts gaf Linda 3 opties: de plek in de gaten houden en met een antibioticazalf smeren, proberen om door middel van een biopt een aantal cellen weg te nemen en naar het laboratorium te sturen of chirurgisch het plekje direct te verwijderen. Ondanks de eventuele risico’s bij een narcose, vooral bij platsnuitjes, koos Linda toch voor het verwijderen van het plekje. “Omdat mopshonden een ‘aanleg’ hebben voor tumoren en omdat ik het gewoon niet vertrouwde dat een bestaand plekje zo lang nodig had om te herstellen. Het hoorde er voor mijn gevoel ook gewoon niet te zitten.” verduidelijkt Linda.
Het verdict: een mastceltumor
De uitslag kwam binnen en Dexter bleek helaas een mastceltumor graad 2 te hebben. Graad 1 mastceltumor staat voor weinig kwaadaardig, graad 3 mastceltumor staat voor zeer kwaadaardig. Met graad 2 zat Dexter dus in het midden. De weefselranden van het plekje waren gelukkig helemaal kankercelvrij, alles was volledig en ruim verwijderd. Hij had 7 hechtingen nodig en kreeg een pakje aan zodat de wonde veilig kon genezen. “Ik dacht oké dit was het dan weer. Wat ik toen echter niet wist, is dat een mastceltumor op de huid ook een indicatie kan zijn dat er in het lijfje tumoren aanwezig kunnen zijn.” De patholoog voerde daarom nog een extra aanvullend kleurenonderzoek uit op het weggehaalde weefsel om vast te stellen of de aangetroffen graad 2 cellen neigden naar graad 1 of graad 3. Helaas kreeg Linda weer geen goed nieuws: de cellen neigden naar graad 3.
“Ik heb even heel hard staan huilen”
Ondertussen stond er voor Dexter ook een echo ingepland om zijn organen (milt, lever, etc.) te controleren op afwijkingen en, moest dit zo zijn, daarvan een punctie te nemen. Ook zouden de lymfklieren/-knopen nader bekeken worden. “Ondanks de Corona lockdown mocht ik gelukkig van de echoscopist ingepakt en met mondkapje op zelf Dexter vasthouden terwijl hij op zijn ruggetje lag en de echo plaatsvond, zodat hij rustig bleef liggen.” vertrouwt Linda ons toe. “Dit waren de langste minuten sinds tijden maar gelukkig was de uitslag goed; helemaal schoon, geen schaduwen en/of vergrotingen/afwijkingen. Ik heb toen van pure opluchting even heel hard staan huilen of zeg maar gerust staan janken.”
Kanker hoeft géén doodvonnis te zijn!
Op advies van haar dierenarts volgde nog een afspraak bij de internist/oncoloog. “Eigenlijk puur informatief omdat verdere behandeling op dat moment niet nodig was. Maar ik ben toch zeer blij dat ik het gesprek met deze specialist heb gehad. Kanker bij je hond hoeft zeker geen ‘doodvonnis’ te zijn. Er zijn tegenwoordig heel wat mogelijkheden om de strijd doelgericht aan te gaan met goede resultaten en met een zo minimale impact als mogelijk op het welzijn van de hond. Een hele geruststelling dus mocht het ooit terugkomen…. ” Linda waarschuwt: “Ik check Dexter regelmatig over zijn hele lijfje en bij het litteken. Het advies is ook dat mocht er ergens een vreemde bobbbel/knobbel komen dit direct te verwijderen.”
“Terwijl ik dit schrijf is het alweer een kleine 2 jaar geleden maar ik voel zo terug het beklemmende gevoel van toen opkomen en de spanning en onrust. Ik wilde dit toch graag met jullie delen voor meer bewustwording en herkenning en om bij twijfel niet te wachten maar naar je dierenarts te gaan. Laat je ook alsjeblieft niet weerhouden van een chirurgische ingreep of andere noodzakelijk behandeling door de angst van een (gas)narcose bij je kleine lieverd.” besluit Linda.
