Barbara vertelt hoe ze vorig jaar met Kerst op slag verliefd werd op Juliette en haar kerstplannen meteen even overboord moest gooien om een lange rit te maken in de hoop dat er een match zou zijn met dit jonge ondeugende bulletje.
Met Kerst zag ik op Facebook een Franse bulldog ter adoptie staan via een asiel in de – voor ons – verre Kempen.
“Hallo, mijn naam is Juliette. Ik ben een Franse bulldog en een hele lieve dame waar heel veel pit in zit. Ik ben anderhalf jaar oud en ben op zoek naar een thuisje waar ik als enige viervoeter mag rondcrossen…
Denk je dat jij mij het gouden mandje kunt geven waar ik naar verlang?“
Ja dacht ik, ja!!! Ik was op slag verliefd! Echter.. Mijn zus, die ik weinig zie omdat ze ver weg woont in Bastogne, was speciaal voor Kerstmis helemaal tot bij ons gereden… Durfde ik haar vragen terug in de auto te kruipen en weer uren mee te rijden voor dit hondje? Ik besloot de kans toch te wagen en gelukkig, ze zag het helemaal zitten! Een gezellige autorit onder zusjes… Tijd genoeg om bij te praten onderweg in plaats van thuis aan tafel. De koffie en taart kon wel wachten…
Volgens het zoekertje kon Juliette niet met kleine kinderen dus ik nam mijn zoontje van toen 11 mee om te kijken of er toch een klik zou zijn. Bij aankomst zat Juliette in een bench (omdat er nog een andere hond in het opvanggezin zat en het echt niet klikte tussen die twee). Ze haalde flink uit. Ik dacht “oei, misschien was onze rit toch niet zo’n goed idee?” Het opvanggezin haalde Juliette uit de bench, en wat bleek, eens uit de bench, werd het meteen duidelijk dat het goed zat tussen mijn zoontje en Juliette.
De hele weg naar huis (2 uur) lag Juliette’s hoofdje op de schoot van mijn zoontje en voelde ze zich helemaal op haar gemak bij hem. Ook al waren het heftige dagen voor haar…
Eenmaal thuis lag haar dekentje klaar en gaf ik haar wat eten.. Ze kreeg de nodige rust en binnen de kortste tijd vormden we een hecht gezinnetje met Juliette er bij. Ook mijn zus kon met een avontuurlijk verhaal weer naar Bastogne terugkeren.
Toen Juliette bij ons toekwam was ze best mager, je kon haar ribben tellen. Ze leefde buiten en kreeg geen liefde en maar weinig te eten tot ze in het asiel belandde. Ondertussen weegt ze een mooie 13 kg.
Vandaag is ze 1 jaar bij ons. We zouden haar niet meer willen missen. En ook niet haar vele zotte streken…
