Een jaar geleden moest Julie onverwachts afscheid nemen van haar elfjarige Franse bulletjes Diva en Bijouke. Ze blikt terug op hun medisch parcours en vertelt hoe ze, samen met haar partner, op korte tijd niet één, niet twee maar zelfs drie bulletjes een gouden mandje kon bieden.

Mijn geluk

Bijouke was mijn allereerste bulletje. In de zomer van 2008 kwam ze in mijn leven als pup en was het liefde op het eerste gezicht! Enkele maanden later kwam daar ook pup Diva bij. Tjongejonge, wat had ik mijn handen vol met die 2 kadees… Het waren mijn kindjes, mijn alles. Zij leerden mij wat onvoorwaardelijke, echte liefde is. Ze waren het middelpunt en het grote geluk in mijn leven. Enkele jaren later kwam ik mijn huidige partner tegen die meteen als een blok voor mijn duo viel én omgekeerd. Ondertussen zijn we 8,5 jaar samen en hebben wij samen zoveel met hen meegemaakt, veel prachtige momenten maar ook zeer veel moeilijke periodes, jammer genoeg.

Bij Bijouke begonnen de moeilijkere periodes toen ze vier was. Ze kreeg een hernia met verlamming van de achterpoten maar we waren er gelukkig snel bij en, na een urgente operatie, werd ze vlug weer de oude. Op haar negende werd er bij haar de ziekte van Cushing vastgesteld. Vorig jaar, kort na haar elfde verjaardag, moest haar oogje er uit vanwege glaucoom (een hoge druk op de oogbol) en enkele maanden later kreeg ze een maagbloeding en werd ze met spoed geopereerd. Het was toen eventjes echt kantje, boordje. Wat bleek… er was een tumor afgescheurd van de lever. Onze dierenarts kon de bloeding stoppen maar wist ons wel te zeggen dat de toekomst er niet goed uit zag…

Na het overlijden van Diva moesten we ons sterk houden voor Bijouke aangezien zij er nu alleen voor stond na elf jaar samen met Diva… Ze treurde enorm en ik mocht haar in die periode meenemen naar m’n werk. Hoe geweldig was dat? Ze genoot er zo ontzettend van maar, van zodra ze thuis even alleen moest blijven, ging ze huilen en liep ze verloren, ons hart brak opnieuw. En dus begon onze zoektocht naar een maatje voor haar.

We adopteerden een… knuffelbeertje

Mijn oog viel begin 2020 op een oproep van het Dierenasiel Ganzenweide in Koksijde. Daar zaten twee oudere Engelse bulldog dames, Bubbles en Tyra, die in beslag genomen waren. Een schrijnend verhaal dat mijn hart brak. Bubbles had een grote tumor onder aan de kin die het asiel nog operatief ging verwijderen, zeer slechte ogen en gewoon een dringende nood aan goede verzorging. Ondanks haar slechte voorkomen was het toch meteen liefde op het eerste gezicht! Ik moest en zou haar ontmoeten… We gingen kennismaken en, alsof het zo moest zijn, Bubbles en Bijouke accepteerden elkaar meteen! Ons hart maakte een reuzesprong van geluk! Op de dag dat ze met ons mee naar huis mocht, werd ook Tyra, het andere bulletje, geadopteerd. Dubbel hoera dus!

Bubbles werd Bubsje en, zodra ze bij ons binnen kwam, voelde ze zich meteen thuis. Ze liep een rondje door het huis, sprong vervolgens in de zetel alsof ze dat al jaren deed en amper een uurtje later lag ze al lekker op haar rug te kroelen en genieten van alle liefde die wij haar te geven hadden. Bubsje bleek een geweldige knuffelbeer te zijn, een echte goedzak, zo ontzettend lief, ondanks haar norse uiterlijk.

Het geluk was helaas van korte duur want twee weken later moesten we ineens afscheid nemen van Bijouke… De hel brak wéér los, net als ons hart… De kanker bleek volledig uitgezaaid te zijn… Bubsje begreep de situatie niet goed toen ze alleen kwam te staan, dus we wisten dat we ook nu op zoek moesten naar een vriendje of vriendinnetje.

… en een kleine snotter kwam in ons leven…

Niet lang daarna zocht iemand in een Facebookgroep een nieuwe thuis voor een Frans bulletje van 6 maanden oud. Door omstandigheden konden ze er niet meer voor zorgen. Het was een oproep zonder foto, dus ik had geen idee hoe het bulletje er uit zag… Ik stuurde ze een berichtje en legde de hele situatie uit. Ze werden overstelpt met berichtjes maar bij dat van ons hadden ze het beste gevoel… Ze waren van Nederland, dus niet bij de deur, maar ik stelde voor dat ze steeds welkom waren voor een kennismaking en rondleiding bij ons thuis.

Het weekend daarop kwamen ze langs met kleine Dobli. Tjongejonge, wat een geweldig, prachtig, vrolijk ventje bleek hij te zijn! Ook Bubsje vond hem meteen leuk, niet wetende toen, dat ze nog heel vaak geplaagd zou worden. De baasjes waren meteen overtuigd dat Dobli’s gouden mandje bij ons stond. Hij is toen ook meteen bij ons gebleven! Door de goede klik met de baasjes voegden we elkaar toe op Facebook zodat ze alle nieuwtjes op de voet konden volgen. Als fervent Facebooker post ik bijna dagelijks leuke foto’s en nieuwtjes van onze hondjes. Ze waren dan ook ontzettend gelukkig om te zien en weten dat het hem hier zo goed beviel en dat hij op handen werd gedragen. En Dobli, die had vanaf de eerste minuut onze harten al veroverd en voelde zich hier meteen thuis. Hij heeft geen moment getreurd!

Ook tussen Bubsje en Dobli bleek het een perfecte match te zijn, ondanks het grote leeftijdsverschil (Bubsje werd al 9 jaar). Dobli is echt een ongelofelijk enthousiast, vrolijk en energiek ventje. Het tegenovergestelde van Bubsje die liever lekker lui op de bank hangt. Maar hij kan haar zo ontzettend leuk plagen, en natuurlijk is plagen om liefde en reactie vragen! Wanneer ze samen bezig zijn, is dat echt prachtig om zien! Hij weet perfect hoe ver hij kan gaan met uitdagen, en als Bubsje er genoeg van heeft, zet ze hem zeer duidelijk op z’n plek. Zij is het perfecte voorbeeld voor zo’n jonge snotter om naar op te kijken en van te leren. Vanaf het eerste moment waren ze onafscheidelijk.

Omdat dit hele proces zo goed was gegaan, waren we ervan overtuigd om nog een derde bulletje te adopteren…

En zo kwam er een tweede, nog grotere knuffelbeer…

We kwamen al gauw uit bij het dierenasiel van Sint-Truiden waar Beauke zat (toen nog Storm). Beauke was een fokteefje die nog alles moest leren en duidelijk niet wist wat liefde was. In april reden we naar het asiel voor een eerste kennismaking. Weer zo’n spannend moment! Daar aangekomen werd Beauke door een asielmedewerker tot bij ons op de weide gedragen. We dachten eerst dat het was omdat ze last had van d’r heupen (na onderzoek bij hun dierenarts kwam een een lichte vorm van heupdysplasie naar boven, maar dat hield ons allesbehalve tegen) Maar, wat bleek, Beauke wist gewoon niet wat wandelen was. Ze bevroor zodra ze werd aangelijnd. De kennismaking met ons duo verliep echter supergoed en we waren meteen overtuigd dat Beauke haar gouden mandje dubbel en dik verdiende bij ons!

Met Beauke was er wel veel werk aan de winkel aangezien ze niks kende. Ze was niet zindelijk, wist niet wat wandelen was, was vrij mager want een moeilijke eter volgens het asiel. Ze was ook erg onzeker en angstig, maar dat alles gaf ons alleen maar nog meer zin en moed om haar te helpen op haar plooi te komen en te ontdekken hoe een hondenleven (bij ons) hoort te zijn!

Ondertussen is Beauke alweer bijna negen maanden bij ons en is ze opengebloeid tot een ontzettend tedere, lieve knuffelbeer. De grootste knuffelbeer van alle drie zelfs!. Ze is ook de eerste die vrolijk staat te kwispelen wanneer het woordje ‘ wandelen ‘ valt. Wie had dat gedacht? Wandelen gaat ondertussen perfect. Ook is ze helemaal zindelijk (met dank aan het goede voorbeeld van Dobli en Bubsje weliswaar) en de speelsheid en gekheid die er in zit, tjongejonge, dat hou je niet voor mogelijk! Als zij op dreef is, dan is het gieren van het lachen! Zowel naar ons toe als met Dobli want die twee samen zijn één en al plezier, en Bubsje… die kijkt lekker lui toe vanop de bank waar zij het liefste vertoefd.                                                                  

Ons trio: onmisbaar, ons geluk, ons alles

Ondertussen is het trio alweer vergroot naar een quartet! Wil je het succesverhaal lezen over hun nieuwkomertje Tinneke? Lees hier “Ons quartet, ons geluk, ons alles”.