Maak kennis met Lien en haar mopshond Rocky, of euh is het Schrokkie?! Ze verloor 2 jaar geleden haar hart aan deze senior en deelt met ons de stress en zorgen die daar bij komen kijken. Ook tekent ze een beeld van een ouder hondje met nog ontzettend veel liefde en pit. Hun eigen veerkracht samen met de liefde en zorgen van het juiste baasje geven een gelukkige, vrolijke senior!
“Ik ben een hondenliefhebber, altijd al geweest. Gezien ik echter op een éénkamerappartementje woonde samen met mijn man was er geen ruimte voor een hond. Wel hadden we alvast de afspraak dat – zodra we groter zouden wonen – een hond zouden adopteren…
Ondertussen had mijn zus een Franse bulldog Toby geadopteerd via een hele lieve dame die platsnuiten opvangt, gezond maakt en er een passend huisje voor zoekt. Een franse bull was echter niet meteen een ras waar ik zou voor gaan. Een platsnuit in het algemeen niet, ik kende er gewoon niets van. Maar ondanks dat Toby met een rugzakje kwam, bleek hij een echte schat en veroverde hij al snel mijn hart. Ik spendeerde dan ook graag tijd met hem en de drang om zelf voor een hond te kunnen zorgen werd groter en groter. Zien hoeveel liefde en vriendschap een dier kan geven en hoe dankbaar Toby was naar mijn zus toe, daar smolt ik gewoon van.”
Een franse bull was niet meteen een ras waar ik zou voor gaan. Een platsnuit in het algemeen niet, ik kende er gewoon niets van. – Lien
Onverwacht maar vastbesloten
“Begin mei 2019 was ik op een klein dorpsfestival en raakte aan de praat met een kennis die recent twee poezen geadopteerd had. Toen ik aangaf dat ik poezen wel leuk vond maar liever een hond zou willen, vroeg een man die aan onze tafel zat (en die we niet kenden) of ik interesse had in een mopshond. Hij vertelde dat hij een mopshond van 9 jaar had, maar dat hij er niet goed genoeg voor kon zorgen. Het was de hond van zijn ex en hij had er weinig mee. Ondanks ons klein appartementje, twijfelde ik niet en heb (na even naar mijn man te roepen dat we een mopshond zouden gaan halen) meteen volmondig ja gezegd. De week erna mochten we hem halen.
Ondertussen begon ik Google uit te pluizen over platsnuiten en mopshonden en kwam tot het besef dat deze rassen toch wel vaak allerlei gezondheidsproblemen hebben. Toch schrok het me niet af. Ik dacht dat het zo moest zijn en dat alles wat we tegen zouden komen, we wel konden oplossen. Zo gezegd, zo gedaan. Een week later gingen we Rocky ophalen maar wat was dit een desillusie…”
En daar was Rocky….
“De hond die we voor ons zagen had véél te lange nagels, ongelooflijk overgewicht, hijgde alsof hij ieder moment kon neervallen en stonk verschrikkelijk uit zijn mond. Desondanks zag zijn baasje hem niet graag vertrekken. Hij had er veel gezelschap aan, maar was zich er heel erg van bewust dat hij niet voldoende voor Rocky kon zorgen. Ik had zo’n compassie, zowel met Rocky als met zijn baasje. Mijn man was muisstil, maar stelde me gerust: ‘we lappen hem wel op’. We kregen wat spulletjes mee zoals zijn mandje, leiband etc. Eenmaal thuis was hij snel op zijn gemak. Hij ging ‘s avonds rustig in zijn mandje liggen, at en dronk goed. Het mandje was echter veel te klein en hij viel er telkens uit. Dan maar een kussen.”
Mijn man was muisstil, maar stelde me gerust: ‘we lappen hem wel op’. – Lien
Het verdict van de dierenarts
“De volgende dag besloot ik met hem op controle te gaan bij de dierenarts en een nieuw mandje en spulletjes te kopen. Ook bij de dierenarts was ik enorm aangedaan. Rocky bleek een pittig karakter te hebben en liet zich niet zomaar aanraken. Zonder hem grondig te onderzoeken (hij hapte en blafte en omdat ik hem nog niet goed kende, durfde ik hem ook niet goed tegen te houden) zei de dierenarts ‘Mevrouw, u mag blij zijn als hij nog enkele maanden leeft, meer kunnen we niet doen’. Wenend reed ik naar huis. Eenmaal thuis herpakte ik me en besloot om me niet zomaar bij dit verdict neer te leggen! Ik kon gewoon niet geloven dat een dierenarts het zo snel opgaf. “
De dierenarts zei ‘Mevrouw, u mag blij zijn als hij nog enkele maanden leeft, meer kunnen we niet doen’. – Lien
“Vervolgens belde ik meteen naar 5 andere dierenartsen en kon die middag nog elders terecht. Ook hier was het verdict wel dat hij enorm veel mankeerde, maar dat er hier en daar wel wat aan kon gedaan worden zodat hij nog enkele jaren een kwaliteitsvol, pijnloos leven zou kunnen hebben. Naast de gekende problemen van een mopshond: neusgaten te klein, te lang zacht gehemelte, lange nagels, … bleek een gezwel aan zijn poot, waarvan ik dacht dat het een vetbol was, een mastceltumor te zijn. De dierenarts gaf aan dat hij allereerst op dieet moest gaan (hij woog 15kg). Zodra hij rond de 9 à 10 kg zou wegen, konden ze een BOS-operatie uitvoeren om zijn ademhaling en levenskwaliteit te verbeteren. Tijdens deze operatie zouden ze ook zijn tanden nakijken en een biopt nemen van de mastceltumor. OK: Dat kunnen we!”
Rocky moest allereerst op dieet (hij woog 15kg) en dan pas konden ze een BOS-operatie uitvoeren om zijn ademhaling en levenskwaliteit te verbeteren. – Lien
Rocky’s makeover
“Rocky ging meteen op dieet, maar zonder dat hij het gevoel zou hebben honger te lijden. Moeilijker dan je denkt want onze Rocky, net zoals de meeste mopshonden, heeft ALTIJD honger! Dan maar met komkommer, boontjes, wortelen,… Ook zijn conditie werd langzaam terug opgebouwd door steeds iets verder met hem te wandelen. Ik zeg niet dat Rocky 10 km kan wandelen, maar hij loopt toch vrolijk meermaals per dag het blokje om. “
“Begin augustus 2019 was het zover: hij woog 9 kg en mocht geopereerd worden. Ze verwijderden een stuk van zijn zacht gehemelte, zijn neusgaten werden vergroot en al zijn tanden, op twee na, moesten getrokken worden. Die laatste twee zouden ook nog uitvallen volgens de dierenarts. Zijn gebit was zo pijnlijk dat hij blijkbaar onder narcose nog aan het schudden was terwijl ze eraan werkten. Thuis aangekomen, at hij niets, dronk hij niets, weigerde zijn pillen en gaf veel over. Met pijn in het hart brachten we hem met spoed terug en besloten ze hem enkele dagen bij te houden onder toezicht zodat hij wat kon bekomen. Dit ging goed en onze Rocky toonde zich een enorm sterk dier!”
Zijn gebit was zo pijnlijk dat hij blijkbaar onder narcose nog aan het schudden was terwijl ze eraan werkten. – Lien
Nog meer dierenartsen
“Twee weken later was er aan hem niets meer te merken. Hij was vrolijk, at goed, dronk goed en het beste van al: hij kon ademen! De dierenarts had de mastceltumor kunnen bekijken maar geen biopsie durven nemen omdat ze bang was voor tumorspreading. Ze gaf aan dat de tumor toch te dicht op zijn spieren en weefsels zat waardoor zijn poot best geamputeerd zou moeten worden. WOW! Hier schrok ik enorm van! Gezien deze dierenartspraktijk bijzonder goed aangeschreven stond in de buurt, maar zij niet per sé gespecialiseerd zijn in platsnuiten, besloot ik voor een andere opinie te gaan en eens rond te vragen hoe anderen dit zouden aanpakken.
Ik belde naar dierenartsen in België en Nederland en zocht via Facebook contact met andere mopshondbaasjes. Ik werd er niet slimmer van… De meningen waren ontzettend verdeeld. Ik besloot dan maar, na het zoveelste bezoek aan een andere dierenarts, om het niet te doen. Hij had pas zo’n zware operatie moeten ondergaan en hij leek van het gezwel niet veel last te hebben.”
Rocky de ninja!
“Enkele maanden later verhuisden we naar een huis met tuin langs mijn zus en Toby. Nu konden ze samen heerlijk in de tuin rondrennen. Fantastisch! Rocky ontpopte zich tot de meest loyale, vriendelijke, lieve hond die ik ooit heb ontmoet! Van een hartendief gesproken! Enkel als je eten vast hebt moet je oppassen. Dan ontpopt hij zich ineens tot een ninja en hapt hij al springend en vliegend zo de croissant uit je handen! We kregen in maart vorig jaar een zoon en ook hier toonde Rocky zich als een echte schat! Hij is altijd in de buurt (er moest maar eens een stukje koek vallen). Ondertussen zat ik thuis door corona en ik had aan Rocky een betere collega dan ik ooit heb gehad! (Alleen zijn gesnurk houdt me soms wel eens uit mijn concentratie maar daar zijn oorstopjes voor hé!) “
Rocky ontpopte zich tot de meest loyale, vriendelijke, lieve hond die ik ooit heb ontmoet! Van een hartendief gesproken! – Lien
Ons zorgenkindje…
“Onlangs gingen we echter weer door een moeilijke periode met onze ondertussen 12,5 jarige Rocky. Vorige maand merkte ik wat ‘prut ‘ in zijn oog . Niet erg, dacht ik, hij heeft dit wel vaker en dan maak ik dit schoon met een watje en fysiologisch water. De dag erna was het er echter meteen terug. Het was ook geen gelige prut, maar een soort van doorzichtige draadjes, zoals wij ‘s morgens ook wel eens in onze ogen hebben, maar dan wat meer dan gewoonlijk. Ik hield het in de gaten en nam me voor maandag meteen de dierenarts te bellen. Zo gezegd, zo gedaan. Na mijn uitleg, raadde de dierenarts me aan de dag erop langs te komen en voorlopig verder te doen zoals ik bezig was.
Dinsdagochtend schrok ik: zijn oogbol had een blauw waasje. Gelukkig konden we die ochtend al bij de dierenarts terecht. Daar aangekomen ging het heel snel. Hij werd onderzocht door een oftalmoloog en die besliste meteen dat zijn oogbol er uit moest. Tegelijk, nu hij toch nog eens onder narcose moest, zouden ze een poging wagen de mastcel aan zijn poot weg te nemen. Deze was in de zomer erg gegroeid en ondanks dat hij er nog steeds geen last van had, vonden ze toch dat ze het moesten proberen. Ik heb weer veel tranen gelaten en was ongelooflijk bang en geschrokken. Woensdag was zijn oogbol al wit dus ik wist dat het enorm dringend was. Blijkbaar had hij een soort chronische oogontsteking door gaatjes in het hoornvlies. Dat kon enorm snel kan gaan, zeiden ze. Toch voelde ik me schuldig… “
“De operatie ging gelukkig erg vlot. Ook zijn tandjes werden proper gemaakt en tijdens het schoonmaken van zijn laatste tand viel deze er gewoon uit. Hij hing enkel en alleen door tandsteen nog vast. Gelukkig was hij al gewend om zonder tanden te eten of te schrokken. We noemen hem dan ook soms al lachend schrokkie in plaats van Rocky! Het was een heel zielig zicht, waar vooral ik het heel moeilijk mee had. Hijzelf had schijnbaar nergens last van want zelfs met kap op wilde hij nog traplopen en de zetel opspringen. Gelukkig lukte hem dat niet en heeft hij zijn pogingen snel gestaakt. Zowel zijn poot als zijn oog genazen goed na controle bij de dierenarts.”
Moeilijk wondherstel
7 dagen later bleken echter twee draadjes aan zijn poot het te hebben begeven. Een deel van de wonde stond open. De dierenarts besloot hierop het stukje te nieten en na tien dagen mochten we terug om de draadjes/nietjes te verwijderen. Zijn oog bleek mooi genezen. De wonde aan zijn poot sprong echter bijna volledig terug open na het verwijderen van de nietjes. Rocky moest helaas weer daar blijven. Ze zouden die avond nog hem terug onder narcose brengen, de wonde reinigen en terug trachten dicht te naaien. Gezien hij op die plek erg weinig vel op overschot had na het wegsnijden van de tumor spraken ze ook al over secundaire wondgenezing. Hier schrok ik van want ik kon me niet voorstellen dat dit makkelijk is bij een hond gezien de kans op infecties dan groter is.
Gelukkig verliep ook deze operatie goed! Ze wilden hem wel de nacht bijhouden ter observatie ondanks mijn duidelijke vraag hem te mogen gaan halen. Hij heeft de hele nacht gejankt tot hij mij ‘s morgens terug zag. De dierenarts had er dan ook een enorm vermoeiende nacht opzitten en zei dat het misschien toch beter was geweest als ik hem ‘s avonds terug was gaan halen.
Ondertussen zie je niets meer aan zijn oogje en ziet de wonde aan zijn poot er heel goed uit. Op twee minuten hadden ze deze keer de draadjes eruit. Hij gaf geen krimp. Op wat kleine korstjes na ziet het er heel goed uit!”
Seniors rock
“Ik deel dit verhaal graag om te laten zien dat oudere dieren echt wel nog heel wat levenskwaliteit kunnen hebben. Rocky is zo vrolijk en wijkt bijna nooit van mijn zijde. Hij kan goed ademen en met zijn ene oog heeft hij enkel moeite met dieptezicht. Trapjes kan hij bijvoorbeeld slecht inschatten, maar hij loopt nergens tegenaan. Zonder te overdrijven, want alle baasjes zullen dat wel over hun hond zeggen, is Rocky a.k.a. knoevelke het liefste dier, de beste vriend, het zachtste knuffeltje dat ik ooit heb mogen ontmoeten. Na zijn recentelijke operatie zei de dierenarts al lachend dat hij nu nog gerust tien jaar kan leven en daar ga ik ook vanuit! Op naar de 20 jaar lief oud vriendje!”
